le Nord (sans les corons)

Het landschap op weg naar Vorfë waar de weg dood liep in de bergen

Hotel in Permet

kamion nga maqedonia

Hansbeke, 1 u 42

Alles is rustig nu, de wereld is moe.
Ik leg mijn tere vlees te slapen.
tranen.
Het is voorbij
Wiestke hier bij mij, terwijl al de Albanezen ginder allang in hun bed liggen...
Morgenochtend geen raki en putten in de weg
Ik denk aan hen ginder zonder licht
Ik voel hen in het duister
Slaapwel

Wordt vervolgd.
Zo gauw ik kan jullie allemaal!!!!!

The last balkan nightkiss))) )) )

Vandaag zal ik in Belgenland arriveren, langzaam dringt tot mij door wanneer ik deze woorden typ. Hoe mijn lijf vol Balkanbloed, nog zal nazinderen in fucking Flanders.
Daarnet nog "Tanjiraca" (a grilled Serbian meatdish)op het terras van Dragans'appartement overlooking de Donau aan de rand van Belgrade, Samen met Andrija,Ilona,Mira,Biljana and Ivana en... Slivovic. Straks Airport Charleroi, het landen zal pijn doen, Al deze lieve mensen van Agron met de smokkelmercedes uit St-Niklaas en mijn eerste Albanese nacht bij Ledas'ouders,Nezim en Rasim uit Durres over het Albanese bergland van Miri,Marena,Ramadan,Roland en zovele anderen tot hier bij Andrija in Belgrado en verder tot bij jullie lieve vrienden.
Ik kom NU!!!!!

Back in Београд

Deze nacht rond half 1 zijn we aangekomen in Belgrado, na een door erosie geteisterde treinrit, die om half 3 vanuit Podgorica alias Titograd was begonnen.
In mijn coupe vol Bosnische mannen, voelde ik mijn opweg zijn naar huis, hoe veel dichter deze mensen stonden bij mijn thuisland dan de Albanezen.
Een van de mannen was 12 jaar terug vanuit Tuzla, waar de oorlog heel erg had gewoed,naar Belgrado verhuisd. Ik vroeg hem (Thy Ristic) als hij Jasmien Horozic, vanop onze Gentse Academie kende, hij kende de familie. we lachten om dat en werden triestig om de oorlog. Het was alsof ik al terug thuis was hier. Hoe de dingen hier al iets meer op de dingen van thuis geleken.
Reeds bij het treinstation van Podgorica voelde ik de rust die een beetje was teruggekeerd en hoe ik de Albanese tumult had geruild voor een relatieve Montenegrijnse stilte, die meer dan deugd deed. Mijn oren suisden en het was even wennen maar evenzeer welkom deze leegte in het treinstation te aanhoren.
Nog meer was het een gelukkig weerzien van mijn Servische vriend Andrija in de hoofdstad van het voormalig Joegoslavie. Laten we voor even Albanie vergeten, hier in Servie, stelde Andrijas moeder voor.
Maar ik kan moeilijk al die lieve mensen die ik ginder mocht ontmoeten zomaar uit mijn gedachten bannen. Bahkims twee broers,Ramadan en ... brachten mij gisterenochtend vanuit Koplik naar de grens met Montenegro, een omhelzing voor hun broer die ze voor 8 jaar niet hadden gezien, die ze mij toebedeelden. De 5 liter raki is veilig in Servie geraakt, hopelijk tot in Belgenland!!!!
Groeten en warmte zoals ik hem hier thuis bij Andrija mag ontvangen stuur ik door naar jullie.
Het is echt niet eerlijk dat Andrija die zo graag naar de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix was gekomen, door onze ambassade wordt geweigerd. Hoe een rotsysteem, zulke goede mensen met een groot hart en een nog groter verlangen hen het leven zuur maakt. Hoe ik maar al te goed besef welk geluk ik heb met mijn Belgisch paspoort.
Ik hoop echt dat Andrija ooit deze (velo)droom kan waarmaken anders..
Ik ga er nu geen boek aan wijden, maar we gaan, ik en hem, al fietsend de stad in Nu!!!!
Love from Koen

vorvrf-Hier liep de weg ten einde in de bergen...

Deze morgen kon ik dan toch mijn pompend rennershart dan toch een beetje ophalen.
Samen met de zoon van Familie hyka, Briken, reden we naar het dorpje waar de familie zo een 10tal jaar geleden vertokken is richting de stad Shkodra. Briken had iets van onzen ijzeren Briek, we scheerden te samen over asfalt, veel putten tot de weg eindigde in 1 vol rotsige stenen, waar we onze fietsen achterlieten en langs dit bergbaantje het idyllisch halfverlaten dorpje tegen de bergflank bereikten.
We liepen langs het kerkhof, waar Briken zijn grootvaders graf kuste. Hun huis lang aan de rand van de dorp dat we via een met doornen overgroeit pad bereikten. Uit de met bloemenbeschilderde koffer haalden we grootmoeders geborduurde kousen corap leshit, op zijn Albanees. Meisjes haalden de was binnen al dragend op hun hoofd, terwijl Briken in een boom klauterde, alsof hij zijn jeugd herbeleefde. Hij zou zijn dorp nooit vergeten. Maar een iddylische plaats in niet genoeg om te leven dus trokken ze met gans de familie naar de stad.
Ik hier, met Dashi aan mijn zijde, nu reeds een beetje met mijn hoofd naar Belgenland gericht.
In de vooravond, gingen we samen met xhemalije en Dashi naar Bashkims Broers, in een dorp tussen Koplik en Shkodra.Xhemalije haar zus is getrouwd met Bashkim, die met zijn gezin in de Gentse Leon De Smetlaan woont. Morgen zal ik ginder mijn laatste Albanese nacht beleven om met 1 van de broers vrijdagmorgen, het land te verlaten.
Ik zal het missen, het Albanie van mijn dromen, al is dit vanuit het standpunt van een reiziger natuurlijk. Hun Gastvrijheid waar ik gulzig van proefde was ongelooflijk zoet. Ik wil huilen als een kind om het goede dat ze mij hier gaven...
Nate e mire shok Belge, voor een laatste maal vanuit het ongeloofelijke land van de Albanezen. Gezoare. De Raki is onderweg!!!!

KIRAS - niet ver van gent...

Voor de laatste maal werd ik dus gisteren overgeleverd aan een andere familie.
Met de scooter van Pellumbs broer Doni reden we al spartelend gelijk twee vissen, met een gezwollen rugzak vol boeken uit het communistisch tijdperk, beelden vanover gans het land, raki uit Tirane, en andere souvenirs, richting de moskee van Kiras ,een buitenwijk bij het meer van Shkodra. Hier had ik afgesproken met Dashi die voor 5 jaar in Gent woont en Hollandiest spreekt. Zo zo we spreken, ik gebroken Albanees, gij iets gelijmder Vlaams, al moet ik goed luisteren. Aangekomen bij het laatste huis van de straat, dat door enkele drassige graslanden en bunkers van het meer verwijderd is. Mijn laatste familie is de schoonfamilie van Dash die in een groot huis wonen, niet het enigste in de straat, vanuit Gent wordt hun rijkdom hier wat opgetrokken, in stenen muren omgezet, die later huizen zullen worden. Bij kaarslicht doe ik mijn intrede, grootmoeders met witte kapjes, kinderen met mandjes vol bonbons, mannen die sigareten aanprijzen. Een groot bord vol vlees, olijven komkommers en frieten komt een weinig later. Ik kan hier vrij zijn, als thuis...
Ook al ben ik hier maar even van de stad verwijderd ik voel hoe de vrouwen hier meer dan ooit, ten dienste van hun mannen leven. Ik kan hier nu weinig aan veranderen, het slechts jullie berichten. Maar ik ben een man dus ik stel het goed, hoe ik mij al te gauw in deze situatie positioneer...
Mire pafshum
Koen

Tirane just another Albanian story

Pellumbi ura *bridge

Ik ben nu in Shkodra, de grootste stad van het noorden. Van hieruit vertrokken immens veel jonge mannen zo een 8 tal jaar geleden, richting ons Belgenland, waarvan velen richting Gent. Triestige verhalen van verloren zonen, ze omhelzen mij alsof ik 1 van hen ben, omdat ik verschillende Albanezen ken, waarvan ik hier nu de familie bezoek.
Misschien had ik mijn verhaal beter enkel op hen gericht, maar de onweerstaanbare drang om het reizen, bracht mij door heel het land. Ik moet er niet om treuren.
Shkodra ligt aan het grootste meer van de Balkan, de straten hebben er iets van weg...
Dus springend van kei tot kei over immense plassen in de straten bracht mij na menige rondjes in het Albanese labyrint tot aan de ijzeren poort van het huis waar Pellumb zijn ouders woonde. Aanvankelijk keek zijn mama nogal verwonderd naar mij alsof ik van de getuige van Jehova was *dit vertelde ze mij later* wanneer ze poort opende. Ze kuste de foto van Pellumbi haar verloren zoon, ik nu een beetje haar zoon daar in het noorden. Met gans de familie van zussen,broers nichtjes en neven rondom mij, ontroerend is het.
Doni de broer zegt dat ik de brug ben tussen hem en zijn broer ben. Ik voel de verwelkoming alsof het mijn familie is. Vader Agim pakt mij stevig vast bij de arm op weg naar Zus Mira. Tot twee maal toe avondeten...
Nu naar Kiras bij een andere familie met een verloren zus, mijn laatste reep Belgische chocolade zal ik straks geven, het einde nadert
Albania forever of liever zijn mensen in dit rotte land
Tot gauw vriendjes en vriendinnetjes

Tirana

In hutsende regen over een slingerde weg dwars over de Krabb-bergen, die hun geheimen door laaghangende wolken slechts af en toe prijsgeven, bereiken we Tirana. De triestige boodschapper met bakken water wordt bevestigd, wanneer ik Marena wakkerbel, vanaan de universiteit van de stad. Ze is in Pogradec, en ik zal ze dan toch niet weerzien, had er nochthans zo naar uitgekeken. Het afscheid was nogal verward verlopen, en ik hoopte iets goed te maken. Hier was ik dan alleen in een veel te grote stad die huilde om wat geweest was en niet wist war er zou komen. Ik vond een klein hotelletje vlakbij het Skandebeg-plein, dat qua proporties meer weggeeft van een vliegveld, waar het standbeeld van onze Albaneese vrijheidsstrijder op zijn paard elk moment kon opstijgen.
Desondanks het onrustig toeterend leger van Mercedessen hield hij voet bij stuk, Skandebeg bleef als een dappere held in zijn vaderland, hoe dicht de smog ook rond hem en zijn paard cirkelde. Hier zou ik echt niet met mijn eigenste stalen ros willen fietsen, de wegen op het plein en de boulevards errond waren tijdens het fascistisch bewind van de Italianen aangelegd, het leek eeuwen te duren alvorens je aan de overkant was. Het gelaat van de oude stad was doorhen, en vervolgens door het Communisme van Hoxha, nagenoeg volledig uitgewist. Zijn markten vol bananen, raki en veel meer brengen enige verstrooiing, redelijk heftig wordt mijn denken over hoop gehaald, bergen afval vermengen zich met de modder van de hoofdstad. Als ik een fles Raki koop,en dus eerst een flinke scheut proef van de verschillende soorten, ben ik danig in de wind om mij naar nog meer afval te begeven niet ver van de spoorweg waar zigeuners in tentachtige barakken wonen. Ook al stoot zo een toestand meer af dan het aantrekt, maar ga enkel op de fonkelende ogen en vurige monden af die zich niet storen aan mijn fotograferen. Wapperende kleurrijke rokken van mooie zigeunermeisjes, ook al zit er een zwart-wit filmpke op mijn camera, ik geniet van hun schoonheid temidden van een verschrikkelijke puinhoop. Lachende Albanezen om de zigeuners op hun Afvaleiland. Ik geef hen wat sigaretten en een paar leks en voel welke wereld ik was binnegetreden wanneer ik terug op de markt loop, de raki is nog voelbaar en zeg nog een Albanese adieu wanneer ik hem passeer. Hij zal zeker smaken lieve vrienden, de brandende raki. Ik moet nu gaan, Ze sluiten hier de boel, samen met de Amerikaanse vlag al wapperend op mijn computer...
Nate e mire Slaap zacht

Elbasani karneval))) )) ) )

Buiten gonst de stad vol zottigheid als nooit te voren.
Daarnet een kamikazepiloot, alsof hij door het claxoneren zou opstijgen, spookrijdend over de grote boulevard langs de oude stadsmuren.
Grote grote feest dus, de jeugd is er dol op.
Een weinig later komt hij met een knal tot stilstand, dat is hier carnaval ole ole
Als was er deze morgen en middag nog meer spektakel van dat.
Op die zelfde boulevard in de ochtendzon, dansende kindjes in traditionele klederedracht, rood wit en zo een turks schapevilten hoedje, tevergeefs trachtte hun herder met zwart krullend haar en gouden ringen hen bijeen te houden.
De politie had ook veel moeite om de toeschouwers langs de kant te houden, hun bevelen waren nogal wat tegenstrijdig tegenover elkaar.
Ik kon mij makkelijk tussen de Gazetorefotografen nestelen, en kreeg zo voor de eerste keer een politieman in mijn vizier,het feestgebeuren als dekmantel, het gebeuren errond zoveel boeiender.

Op weg van Permet naar Pogradec zag ik vanuit de bus 2 kussende politiemannen, zo een groet bij 2 mannen is hier de gewoonte, maar zo geuniformeerde zoeners, zou een knaller van een beeld geweest zijn...
In Gjirokaster waren het een meute schapen rond een politiekamionet terwijl een volledig dolgedraaide man van in zijn wagen de voorruit aan diggelen sloeg ole ole
Alle dagen een beetje karnaval.
Maar heb niet zo het lef, en geef toe ik vloek daarna tegen mijn angstig lijfje waarom ik niet gedurfd had de foto te nemen.
Maar is het dat waard, you ll never know. Alleen dat het s avonds donker zal worden is hier een zekerheid.

In de namiddag op een heuvel net buiten de stad gingen mensen piknikken tussen de dennebomen. Tradionele trommelaars,housemuziek en toeterende autos,het feestgedruis vermengde zich moeiteloos met de stilte van het bos. We stegen met een hoop afval op. Het werd zo heet dat stoere mannen met keppies, policia genaamd, de orde trachtten te handhaven, tot ze zelf mee opstegen, ole ole karnaval op zijn best...

Morgen richting Tirane, bij Marena in het academie.
Om dan in 1 vaart naar het noorden door te reizen, alhoewel. mijn rennershart bloed als nooit te voren. Ik wil zo graag tegen de bergen vechten, ook al verlies ik, een held sterft in de strijd.
Maar ook zonder mijn geliefde vriend vliegt de tijd , ik mee richting...
Nate e mire shock Belgjik dashura ne Tirane mali madhe qumest me mjalle
met gebroken Albanees wens ik jullie een zacht bedje toe met veel liefde en melk met honing vantussen grote bergen op weg naar Tirana
van Koen

Elbasantamarena!!!

Vanmiddag met een afgedankte Duitse trein vol steeninslagen in de ramen van spelende kinderen vanuit Pogradec richting Elbasan gereisd. Wij, Saimiri, Marena en ik hadden het geluk dat we in de warme wagon vooraan plaats mochten nemen, die eigenlijk voor het personeel is bestemd.We hadden bij de ingang van het station de conductrice gekruist, en waren vluchtig overeengekomen dat we geen ticket zouden kopen, en wij in ruil voor wat geld bij hen vooraan in de trein zouden plaatsnemen. Albania...Schuift aan het raam voorbij. De reis vertrekt langs het meer van Ohrid met de Macedonische bergen aan de overkant.
Vol nostalgie rook ik mijn sigaret in de trein terwijl de oude Tsjechische diesellocomotief op haar beurt een zwarte wolk fluitend door een donkere tunnel stuurt. Zoals Saimiri, met zijn bonkig stoer lijf op zijn beurt iedereen de andere kant laat uitgaan alsof hij ook personeel is. Hij is woodsculptator in zijn vaders atelier in Durres. Hij is op weg naar de havenstad waar voor mij alles begon, Marena op weg naar De academie d arta in Tirana en ik naar Elbasan. Nu Vanuit zo n een fucking Elbalsani island hotel met een veel te groot bad. Ik houd zoveel meer van mijn families, alsof 1 van hen.
In Pogradec was het een blij weer zien ook al was Piktor Thomaq die we laatse zomer daarhadden ontmoet in Greece, Mama Fila, dochter Marena en schoonzoon Saimiri ontvangden mij ongelooflijk en waren veel meer openminded dan gelijk welke andere familie die ik hier ontmoette. Geef mij maar Albanese dissidenten met een hart van goud. Gaan biljarden met Saimiri in 1 van de vele rokigerige ruwbouwzalen zonder drank, alleen redbull wordt hier sporadisch in plasticzakken binnengesmokkeld 3 2 ole ole rode duivelse stieren ingeblikt. Naar de Orthodoxe kerk met Marena waar zij de iconen in de kapel voor schilderde. Ze brandde een kaars voor mij en Saimiri die nog aan het dromen was op zondagmorgen. Haar zwarte haren tussen de heilige mannen op de kapelmuur,de priester kuste haar. We hadden nog niet ontbeten en ik kreeg een stuk heilig brood alsof de priester van meer wist. het brood deed geen wonderen, mmar de gezangen voerden ons naar hogere oorden, thuis wachte kaas, vlees en melk bij de warme houtkachel. Onder een grote paraplu gingen we wonderlijk heen als de heilige iconen die ze zo schilderde. Mijn meerzicht die ik voor hen tekende uit dankbaarheid, zoals ik voor het afscheid bij elke familie doe, was peanuts vergeleken met haar schilderwerk.
De kracht die het uitstraalde was even vurig als Saimiris karakter die zich echt boos kon maken , soms ook voor peanuts... wanneer ik bij de barbier geweigerd werd fotos te nemen van 1 van hen was zijn kracht wel meer dan dankbaar.
If i really could explain in het Albanees vol vuur en vlam ik zou veel verder geraken in het labyrint. deze middag keek ik als naar een droom door het treinraam vol spinnewebbenbarsten naar schamele barakken langs de sporen op weg naar mijn hotel...
Nate e mire Goedenacht en zacht, nog een ivi lemon want het airconditioned internetcafe heeft mijn keel drooggelegd. Mire Pafshim, Adieu mes amis>

Partizani Pogradec

Gisteren ben ik aangekomen in Pogradec, gelegen aan het meer Ohrid, met Macedonie aan de overkant. Minder volk dan toen we hier tijdens de zomer waren, maar ik geniet. Wonderwel gemakkelijk vond ik het huis van de schilder Thomaq Angjele in de Rruga januari 11. Bij toeval hadden we hem hier ontmoet aan de rand van het oude deel van Pogradec. De oprukkende appartementen buiten beschouwing gelaten. Zijn dochter verwelkomde mij wat verward, haar mama was ziek, toch ik voelde de thuiskomst hier als nooit te voren. Zeker omdat Marena de wondere penseelstreken van haar vader erfde, en we voer te over hadden om praten. Hyperrealisme, Fuck Americana,hier en daar van die vlaggen...
Soso I do more later at night, up to moutains following 2 donkeys this morning i felt one of them.
Greetings and Love from Koen

from Permet in the mountains

Ik wou dat je bij me was, dat we samen konden genieten hoe mooi het daarnet was in de kleine ezelsteegjes van de oude stad, ook al schreeuwen de bakstenen appartementen beneden in het dal aan de oevers van de Vjosa. De duisternis viel en de gele straatlichten deden iets bovenmenselijk, alsof dat zacht wazig licht voor even de triestesse van het land absorbeerde. Voor even dan toch, hier in het internetcafe galmt 'the world is mine' door het witte rokerige vertrek.
Morgen een tweede poging op weg naar Pogradec. Bij de koude dageraad, ijs op de plassen in de straten, ben ik naar de herders getrokken, gezellig lang houden ze je hand vast als ze je begroeten. Alleen hun honden blaften grimmig tot het galmt tegen de bergen. Het rustig gebleit van de schapen wanneer de herder praat RRRRRRR tegen zijn kudde en het monotoon geklepper van hun bellen als het fluiten van de bergwind maakte er het mooiste Albanese lied van dat ik ooit hoorde. Het woord Albanie vergeet ik bijna, hoelanger ik hier ben. Het land wordt 1 met mij, als zou mijn fiets daar een nog groter aandeel in kunnen hebben. Afhankelijk van een bus vertrek ik morgen pas richting Pogradec, tevergeefs wat gelift vandaag. Al te enthousiste chauffeurs alias Taksis wimpel je beter af. Met een ouder koppel stond ik daar voor uren, het werd weer kouder in het dal en we gaven er de brui aan. Morgen om 6 uur een bus naar Pogradec. Ik kijk er naar uit, omdat het deel tussen Korce en Pogradec, Kathy en ik met de fiets deden. Ik verlang naar de zomer, hier nu terug een beetje verder weg, gevangen tussen wondermooie besneeuwde toppen. Achter in van die toppen ligt Fraser, voer voor de Balkanisten onder ons, de geboorteplaats van Fan Noli, de goede herder van het Albanie in de jaren 20. FAN NOLI!!! schreeuwde hij het uit. Wie?
De groentehandelaar waarmee ik vanuit Fier naar Gjirokaster kon meerijden, oei oei zo ver zat ik met mijn schrijven ongeveer.
In Gjirokaster had ik deze rit goed en wel neergeschreven tot de stroom met een donderslag uitviel en ik met Roland de musliman al luciferstrijkend ons een weg baanden naar de straatkant waar we samen onder een grote paraplu in de gietende regen alsof nu echt wel alles ging vergaan richting een Turkse koffie.
Hoe ik dus in Gjirokaster terecht kwam.
Zondagmiddag in een Bar Bufe in Fier een Pilav (gekookte rijst) en een tasqebap (soep met veel vlees in). Champignons, brood en veel Raki aan de andere tafel.
Mijn Pilav werd aangesproken door het brood. Gjirokaster!!!!
Een van de rakidrinkende mannen zijn ouders woonden ergens tussen Ballsh en Tepelene, al een heel eind in de bergen op weg naar de stenen stad. Hij zou erheen gaan met zijn neef die in Suisse woont. Zalf wou hij het niet riskeren. Want the asfalt was so good, Miri had 5 jaar in Londen gewoond, en hij was zijn rijbewijs kwijt voor 6 maand. Er is overal politie controle tussen de steden. Hij bracht mij op goede weg via 1 vol putten en stoffen, Albanie.. lachten we samen, het was zondag en de zon in ons gezichten. Daar aan de rand van de stad bij de invalsweg, ik als lokaas voor de opgestelde taxis.Een eindje verderop staat er een maagdelijk witte mercedescamionet. Voor ik het weet zijn we op weg naar Gjirokaster in de bergen. Bij elke helling grolt de volgestouwde canionet alsof het zijn laatste is, een geur van patatten en ajuinen walmt over onsheen. Naarmate het landschap ruwer werd veranderden ook hun mensen, een alsmaar koudere wind sloeg tegen de voorruit. Ezeltjes en kinderen langs de kant van de weg, de mercedessen bleven de zelfde.
De groentehandelaar zong luidkeels mee de overstuurde cassetjes van musica poppulare en andere bergachtige aanverwanten. Ik was blij als een kind, ook al veranderden de heuvels in bergen, en keken norser naar ons zachte vel. Hij legde zijn hand op mijn schouder al wiebelend in de kamionet in gevaarlijke bochten, maar we wisten dat het goed was. Alleen een Raki kon het geluk nog versterken. Gezoare Gezoare sante bij
elke slok. En weg waren we, Via Tepelene, de stad van de ooit zo machtige Ali Pasja, zijn versterkte burcht lag er nu geflankeerd door een leger communistische blokken wat verloren bij, de wapperende plasticzakjes die eromheen bengelden kregen meer aandacht. Tepelene had zo ook zijn bronnen, een slok lekker zacht water in onze monden, de zon verdween uit het smalle dal samen met de rivier de Drina, die zich stortte in de Vjosa, wij haar volgend... We zouden pas Gjirokaster bereiken bij vallende duisternis, alleen een policia control hield ons nog even weg van de stenen stad. De volgestouwde camionet met prei, patatten, ajuinen en god weet wat nog allemaal. Documenta beval de agent,de moter werd stil gelegd, het laadruim geopent en de groenten werden met hun straffe lampen beschenen alsof het gestolen goederen waren. DOcumenta voor een 2de maal, hij had geen faktuur, wat moesten de boeren daarmee van wie hij het kocht, een discussie begon elsof de wetten hier nog beschreven moesten worden. Hij startte de motor en weg waren we een gesprek zonder einde. POlIcIa, een uniform en een wagen het geld beland in hun zakken van dat kostuum en zonder schaamte zal ik ze zien in de stad rakidrinkend tot hun koppen bijna ontploffen. De lichtjes van Gjirokaster verwelkomen ons.
Ik sluit even af voor een raki... neenee met de electriciteit weet ge hier maar nooit!!!

Vanuit de Stenen Stad

Eergisteren viel bij een donderslag de stroom uit en zo ook mijn typen.
Gisteren was de lijn verschrikkelijk traag.
en Vandaag vertrek ik richting Pogradec.
Morgen weet ik niet waar ik zal wakker worden...
Het onbevangen avontuur!!!
De zon en de bergen wachten vanuit het veel te duistere internetcafe
Vanuit Progadec een Kadariaanse tekst, al ben ik zo goed niet.
En was de stenen stad, zijn geboorteplaats Gjirokaster, die hij zo liefelijk beschrijft in 'De Kroniek van de Stenen Stad', is nu bezaaid met alles wat niet aan steen doet denken. Alleen hun harten zijn in deze materie veranderd, maar het landschap is zo verschrikkelijk mooi...
Groeten en halfweg lieve vrienden

Bicycletta me problem

Lieve vrienden, voor de eerste avond ben ik hier alleen. Jonathan is zijn beste vriend gaan ophalen op Tirane-airport en Mattew is bij zijn Albanese vriendin in Kukes. Gelukkig kan ik zonder problemen in Jons'appartement blijven voor de nacht.
Dus geen American food tonight,niet minder vettig was de Albanese Kebab...
In de namiddag ben ik met de fiets naar Levan gereden, toch het ging van kwaad naar erger met de tweewieler, tot hij echt niet meer vooruitging. Als bij wonder verscheen mijn Albanese engel in de vorm van een spesialist-bycicletta die zorgvuldig de bieldekes in het achterwiel herstelde. Ik kreeg er nog een koffie en raki bovenop in de woonkamer. Prompt moest ik denken aan de avond met Kathy in Sofracan, toen we daar zo ongelooflijk onthaalt werden. De zomer lacht mij toe, ook al liggen de reusachtige bergen nog vol wondere sneeuw. Morgen vertek ik definitief naar die bergen, of komen zijn toppen naar mij toe. Tepelene en Gjirokaster in 't verschiet, ook al staken de bussen reeds voor weken en worden de verschrikkelijke treinen ten stelligste afgeraden, mijn drang is groot, evenals mijn dromen, ginder in de bergen, in de laatste sneeuw...
De muziek uit hun blinkende mercedessen doen zoveel aan de zomer denken. Je wordt het na tijdje toch gewoon. Ook al weet ik dat de geldwisselaars omwille van hun bewapening beter niet gefotografeerd worden, dus doe ik vanop mijn buik.
Neen, echt makkelijk is het niet om vrijuit te fotograferen.
Een stoffigecommunistische boekenwinkel met als in houten vitrinekasten en een breiende verkoopster, een geslachte koe op het terras van een klein cafeetje, de politie-agent met een schoenenkuiser aan zijn voeten in de straten van Durres, allemaal gemiste kansen. Maar niet getreurd mijn buit zal zoet zijn en bitter tegelijkertijd. Slaapzacht, morgen een nieuwe dag (Of eerst nog een wijntje...)

Apollonia.com

Met loden benen zit hier achter mijn schrijftafel alsof ik 100 km heb gefietst.
Het waren er slechts 40, maar de fiets die ik van Jonathan kon lenen ging echt zo slecht alsof er constant een helling van 10 % te beklimmen viel. In de nacht speelde er zich buiten in stad een heftig onweer af. De ochtendhemel daarentegen was prachtig blauw, zoals je alleen op Griekse kalenders kunt vinden.
Ik was zo blij als een kind, en ben hier Jonathan heel dankbaar voor, dat ik mijn koershart kon luchten. Het Griekse tempeltje op de heuvel met een Klooster aan de voet ervan keek uit op de zee en wat verloren bergen in de vlakte. Het was prachtig alsof het al een beetje zomer was. Schaapherders en bunkers in een oneindige weidsheid. Varkenskoteletten, olijven en frieten op mijn bord, voor even dan toch...
Ik portreerde de ober en hij voelde dat het goed was met de wereld aan zijn voeten.Ik erachterna.
Goedenacht lieve vrienden straks hot dogs bij mijn Amerikaanse vrienden, i am looking forward hopelijk morgen nog van dat...

Fier ska dielle

Gisteren rond 1 uur aangekomen in Fier.
Was nog maar net uit de minibus gestapt en als bij wonder kwam er iemand naar mij toe met een Amerikaans accent: Are you Koen? Hij was Jonathan, een Peace keeping volunteer die hier in de stadsbibliotheek mee hielp een computersysteem op poten te zetten. Jonathan was net op weg naar de kerk voor zijn assekruisje. Ik zou hem een uur later zien in het centrum vlakbij het groene gebouw van TV Appolonia.De stad had een grauw aangezicht, de bijl die communisme heet had blijkbaar het ganse historische bos gerooid en lelijke blokken geplant die weinig wortel schoten ook al had het voor dagen onophoudelijk geregend.Later ontmoette ik zijn collega Mattew uit Tennesee om samen vanuit de zetel vam zijn communistische appartementblok met het avondeten in de ene hand en een glas cola in de andere kijkend naar een Amerikaanse serie.waarze blijkbaar minder mee te maken wouden hebben,of net hun mentaliteit hier een keer ging komen veranderen,zo waren de Amerikanen van geen kwaad bewust.
Er is werk aan de vrede, van beide kanten, ik vanop de zijlijn, maar daarom ook niet zonder risico. Deze morgen nam ik een foto in de straat achter het palm en dennebomenpark van een kabeltelevisiewinkel, wat dit ook moge zijn. Als in een etalage zat de man achter zijn bureau en was in gesprek met een vrouw met een roze paraplu. Die dag zou het niet ophouden met regenen. De man schoot zich naar buiten, even vlug als mijn sluitertijd. Hij wou mijn fototoestel afpakken om het beeld dat ik van hem had genomen. Hij kon gebrekkig Engels en ik vroeg wat er verkeerd was aan de foto, ik stond gewoon op straat. Hij zou de politie bellen en nam mijn arm stevig beet. Hij vroeg aan zijn buurman-barkeeper die aankwam om zijn telefoon te nemen. Ik maakte mij los uit zijn greep en zei hem dat de vrouw met paraplu en hij van achter zijn bureau op het beeld stond. Miere?Hijnammijweer beet toen ik wou door gaan, en begreep dat het beter was mij gewoon voor even rustig te houden, zodat hij dacht dat ik ging blijven staan, hij begon te telefoneren, deed een onopgemerkte stap achteruit en nam het hazepad. Toen in de namiddagikmijnstory deed aan Jonathan vond hij dat we terug naar hem toe moesten gaan, kwestie van zijn mentaliteit te veranderen. Ik vond van niet, een vos verliest zijn haren maar niet zijn streken. Daarenboven is de Amerikaanse adelaar groter dan de Albanese,De Belgische deed hier niets ter zake. Ik at veel te zoete koeken en dronk straffe kleine koffies in de stad. De regen en zijn mensenparaplu overstemden alles, kleine straatjes veranderden in beekjes de hoger gelegen plaatsen waren de bruggen waar de paraplus voor eeuwig een weg baanden naar nergens.
Groeten en Nate e mire

Polizia Elektriek

Met een zachte lentezon mijn laatste uur in Berat.
Straks vertrek ik met een bus richting Fier, westwaarts.
Er is niets te zien in Fier meld mijn gids behalve de op 12 km van de stad liggende archeologische site van Appolonia. Maar hoe minder er te zien is daar, hoe nieuwsgieriger ik ben om te gaan.
Daarnet nog viel er een stuk bruin glas uit de hemel , zoals gisteren bakken regen van diezelfde kleur (of werd die pas bruin als hij de aarde raakte). Of het projectiel te maken had met mijn fotograferen tussen een wachtende menigte nabij het postkantoor. Nochthans deed iedereen alsof er niets gebeurd was, gelukkig ook niet echt, het glas viel net voor mijn voeten kapot, aggresief als een adelaar die een muis vangt maar zich te pletter vliegt tegen de harde beton.Ik neem gauw wat kleine straatjes om bij vriendelijke kasseileggers onderdak te vinden bij heldere hemel. Ze kennen Baskim Meta,mijn gastheer , trouwens bijna iedereen in de stad hier. hij is Polizie Elektriek, Elektrische Politie dus. Hij staat niet in voor het meermaals daags uitvallen van de stroom, maar moet de stroom afkoppelen bij mensen die hun elektriciteitsrekening niet betalen. Dit gebeurd hier zoveel dat ze er een speciale politie-eenheid hebben voor opgericht. Ik denk aan jullie en het sneeuwitte Vlaanderen lieve vrienden. Ik zend jullie nog gauw een warme Albanese lentezon, de furgon wacht richting Fieri.
Groeten Koen