Fier ska dielle

Gisteren rond 1 uur aangekomen in Fier.
Was nog maar net uit de minibus gestapt en als bij wonder kwam er iemand naar mij toe met een Amerikaans accent: Are you Koen? Hij was Jonathan, een Peace keeping volunteer die hier in de stadsbibliotheek mee hielp een computersysteem op poten te zetten. Jonathan was net op weg naar de kerk voor zijn assekruisje. Ik zou hem een uur later zien in het centrum vlakbij het groene gebouw van TV Appolonia.De stad had een grauw aangezicht, de bijl die communisme heet had blijkbaar het ganse historische bos gerooid en lelijke blokken geplant die weinig wortel schoten ook al had het voor dagen onophoudelijk geregend.Later ontmoette ik zijn collega Mattew uit Tennesee om samen vanuit de zetel vam zijn communistische appartementblok met het avondeten in de ene hand en een glas cola in de andere kijkend naar een Amerikaanse serie.waarze blijkbaar minder mee te maken wouden hebben,of net hun mentaliteit hier een keer ging komen veranderen,zo waren de Amerikanen van geen kwaad bewust.
Er is werk aan de vrede, van beide kanten, ik vanop de zijlijn, maar daarom ook niet zonder risico. Deze morgen nam ik een foto in de straat achter het palm en dennebomenpark van een kabeltelevisiewinkel, wat dit ook moge zijn. Als in een etalage zat de man achter zijn bureau en was in gesprek met een vrouw met een roze paraplu. Die dag zou het niet ophouden met regenen. De man schoot zich naar buiten, even vlug als mijn sluitertijd. Hij wou mijn fototoestel afpakken om het beeld dat ik van hem had genomen. Hij kon gebrekkig Engels en ik vroeg wat er verkeerd was aan de foto, ik stond gewoon op straat. Hij zou de politie bellen en nam mijn arm stevig beet. Hij vroeg aan zijn buurman-barkeeper die aankwam om zijn telefoon te nemen. Ik maakte mij los uit zijn greep en zei hem dat de vrouw met paraplu en hij van achter zijn bureau op het beeld stond. Miere?Hijnammijweer beet toen ik wou door gaan, en begreep dat het beter was mij gewoon voor even rustig te houden, zodat hij dacht dat ik ging blijven staan, hij begon te telefoneren, deed een onopgemerkte stap achteruit en nam het hazepad. Toen in de namiddagikmijnstory deed aan Jonathan vond hij dat we terug naar hem toe moesten gaan, kwestie van zijn mentaliteit te veranderen. Ik vond van niet, een vos verliest zijn haren maar niet zijn streken. Daarenboven is de Amerikaanse adelaar groter dan de Albanese,De Belgische deed hier niets ter zake. Ik at veel te zoete koeken en dronk straffe kleine koffies in de stad. De regen en zijn mensenparaplu overstemden alles, kleine straatjes veranderden in beekjes de hoger gelegen plaatsen waren de bruggen waar de paraplus voor eeuwig een weg baanden naar nergens.
Groeten en Nate e mire