Elbasantamarena!!!

Vanmiddag met een afgedankte Duitse trein vol steeninslagen in de ramen van spelende kinderen vanuit Pogradec richting Elbasan gereisd. Wij, Saimiri, Marena en ik hadden het geluk dat we in de warme wagon vooraan plaats mochten nemen, die eigenlijk voor het personeel is bestemd.We hadden bij de ingang van het station de conductrice gekruist, en waren vluchtig overeengekomen dat we geen ticket zouden kopen, en wij in ruil voor wat geld bij hen vooraan in de trein zouden plaatsnemen. Albania...Schuift aan het raam voorbij. De reis vertrekt langs het meer van Ohrid met de Macedonische bergen aan de overkant.
Vol nostalgie rook ik mijn sigaret in de trein terwijl de oude Tsjechische diesellocomotief op haar beurt een zwarte wolk fluitend door een donkere tunnel stuurt. Zoals Saimiri, met zijn bonkig stoer lijf op zijn beurt iedereen de andere kant laat uitgaan alsof hij ook personeel is. Hij is woodsculptator in zijn vaders atelier in Durres. Hij is op weg naar de havenstad waar voor mij alles begon, Marena op weg naar De academie d arta in Tirana en ik naar Elbasan. Nu Vanuit zo n een fucking Elbalsani island hotel met een veel te groot bad. Ik houd zoveel meer van mijn families, alsof 1 van hen.
In Pogradec was het een blij weer zien ook al was Piktor Thomaq die we laatse zomer daarhadden ontmoet in Greece, Mama Fila, dochter Marena en schoonzoon Saimiri ontvangden mij ongelooflijk en waren veel meer openminded dan gelijk welke andere familie die ik hier ontmoette. Geef mij maar Albanese dissidenten met een hart van goud. Gaan biljarden met Saimiri in 1 van de vele rokigerige ruwbouwzalen zonder drank, alleen redbull wordt hier sporadisch in plasticzakken binnengesmokkeld 3 2 ole ole rode duivelse stieren ingeblikt. Naar de Orthodoxe kerk met Marena waar zij de iconen in de kapel voor schilderde. Ze brandde een kaars voor mij en Saimiri die nog aan het dromen was op zondagmorgen. Haar zwarte haren tussen de heilige mannen op de kapelmuur,de priester kuste haar. We hadden nog niet ontbeten en ik kreeg een stuk heilig brood alsof de priester van meer wist. het brood deed geen wonderen, mmar de gezangen voerden ons naar hogere oorden, thuis wachte kaas, vlees en melk bij de warme houtkachel. Onder een grote paraplu gingen we wonderlijk heen als de heilige iconen die ze zo schilderde. Mijn meerzicht die ik voor hen tekende uit dankbaarheid, zoals ik voor het afscheid bij elke familie doe, was peanuts vergeleken met haar schilderwerk.
De kracht die het uitstraalde was even vurig als Saimiris karakter die zich echt boos kon maken , soms ook voor peanuts... wanneer ik bij de barbier geweigerd werd fotos te nemen van 1 van hen was zijn kracht wel meer dan dankbaar.
If i really could explain in het Albanees vol vuur en vlam ik zou veel verder geraken in het labyrint. deze middag keek ik als naar een droom door het treinraam vol spinnewebbenbarsten naar schamele barakken langs de sporen op weg naar mijn hotel...
Nate e mire Goedenacht en zacht, nog een ivi lemon want het airconditioned internetcafe heeft mijn keel drooggelegd. Mire Pafshim, Adieu mes amis>