Pellumbi ura *bridge

Ik ben nu in Shkodra, de grootste stad van het noorden. Van hieruit vertrokken immens veel jonge mannen zo een 8 tal jaar geleden, richting ons Belgenland, waarvan velen richting Gent. Triestige verhalen van verloren zonen, ze omhelzen mij alsof ik 1 van hen ben, omdat ik verschillende Albanezen ken, waarvan ik hier nu de familie bezoek.
Misschien had ik mijn verhaal beter enkel op hen gericht, maar de onweerstaanbare drang om het reizen, bracht mij door heel het land. Ik moet er niet om treuren.
Shkodra ligt aan het grootste meer van de Balkan, de straten hebben er iets van weg...
Dus springend van kei tot kei over immense plassen in de straten bracht mij na menige rondjes in het Albanese labyrint tot aan de ijzeren poort van het huis waar Pellumb zijn ouders woonde. Aanvankelijk keek zijn mama nogal verwonderd naar mij alsof ik van de getuige van Jehova was *dit vertelde ze mij later* wanneer ze poort opende. Ze kuste de foto van Pellumbi haar verloren zoon, ik nu een beetje haar zoon daar in het noorden. Met gans de familie van zussen,broers nichtjes en neven rondom mij, ontroerend is het.
Doni de broer zegt dat ik de brug ben tussen hem en zijn broer ben. Ik voel de verwelkoming alsof het mijn familie is. Vader Agim pakt mij stevig vast bij de arm op weg naar Zus Mira. Tot twee maal toe avondeten...
Nu naar Kiras bij een andere familie met een verloren zus, mijn laatste reep Belgische chocolade zal ik straks geven, het einde nadert
Albania forever of liever zijn mensen in dit rotte land
Tot gauw vriendjes en vriendinnetjes