KIRAS - niet ver van gent...

Voor de laatste maal werd ik dus gisteren overgeleverd aan een andere familie.
Met de scooter van Pellumbs broer Doni reden we al spartelend gelijk twee vissen, met een gezwollen rugzak vol boeken uit het communistisch tijdperk, beelden vanover gans het land, raki uit Tirane, en andere souvenirs, richting de moskee van Kiras ,een buitenwijk bij het meer van Shkodra. Hier had ik afgesproken met Dashi die voor 5 jaar in Gent woont en Hollandiest spreekt. Zo zo we spreken, ik gebroken Albanees, gij iets gelijmder Vlaams, al moet ik goed luisteren. Aangekomen bij het laatste huis van de straat, dat door enkele drassige graslanden en bunkers van het meer verwijderd is. Mijn laatste familie is de schoonfamilie van Dash die in een groot huis wonen, niet het enigste in de straat, vanuit Gent wordt hun rijkdom hier wat opgetrokken, in stenen muren omgezet, die later huizen zullen worden. Bij kaarslicht doe ik mijn intrede, grootmoeders met witte kapjes, kinderen met mandjes vol bonbons, mannen die sigareten aanprijzen. Een groot bord vol vlees, olijven komkommers en frieten komt een weinig later. Ik kan hier vrij zijn, als thuis...
Ook al ben ik hier maar even van de stad verwijderd ik voel hoe de vrouwen hier meer dan ooit, ten dienste van hun mannen leven. Ik kan hier nu weinig aan veranderen, het slechts jullie berichten. Maar ik ben een man dus ik stel het goed, hoe ik mij al te gauw in deze situatie positioneer...
Mire pafshum
Koen