vorvrf-Hier liep de weg ten einde in de bergen...

Deze morgen kon ik dan toch mijn pompend rennershart dan toch een beetje ophalen.
Samen met de zoon van Familie hyka, Briken, reden we naar het dorpje waar de familie zo een 10tal jaar geleden vertokken is richting de stad Shkodra. Briken had iets van onzen ijzeren Briek, we scheerden te samen over asfalt, veel putten tot de weg eindigde in 1 vol rotsige stenen, waar we onze fietsen achterlieten en langs dit bergbaantje het idyllisch halfverlaten dorpje tegen de bergflank bereikten.
We liepen langs het kerkhof, waar Briken zijn grootvaders graf kuste. Hun huis lang aan de rand van de dorp dat we via een met doornen overgroeit pad bereikten. Uit de met bloemenbeschilderde koffer haalden we grootmoeders geborduurde kousen corap leshit, op zijn Albanees. Meisjes haalden de was binnen al dragend op hun hoofd, terwijl Briken in een boom klauterde, alsof hij zijn jeugd herbeleefde. Hij zou zijn dorp nooit vergeten. Maar een iddylische plaats in niet genoeg om te leven dus trokken ze met gans de familie naar de stad.
Ik hier, met Dashi aan mijn zijde, nu reeds een beetje met mijn hoofd naar Belgenland gericht.
In de vooravond, gingen we samen met xhemalije en Dashi naar Bashkims Broers, in een dorp tussen Koplik en Shkodra.Xhemalije haar zus is getrouwd met Bashkim, die met zijn gezin in de Gentse Leon De Smetlaan woont. Morgen zal ik ginder mijn laatste Albanese nacht beleven om met 1 van de broers vrijdagmorgen, het land te verlaten.
Ik zal het missen, het Albanie van mijn dromen, al is dit vanuit het standpunt van een reiziger natuurlijk. Hun Gastvrijheid waar ik gulzig van proefde was ongelooflijk zoet. Ik wil huilen als een kind om het goede dat ze mij hier gaven...
Nate e mire shok Belge, voor een laatste maal vanuit het ongeloofelijke land van de Albanezen. Gezoare. De Raki is onderweg!!!!