Tirana

In hutsende regen over een slingerde weg dwars over de Krabb-bergen, die hun geheimen door laaghangende wolken slechts af en toe prijsgeven, bereiken we Tirana. De triestige boodschapper met bakken water wordt bevestigd, wanneer ik Marena wakkerbel, vanaan de universiteit van de stad. Ze is in Pogradec, en ik zal ze dan toch niet weerzien, had er nochthans zo naar uitgekeken. Het afscheid was nogal verward verlopen, en ik hoopte iets goed te maken. Hier was ik dan alleen in een veel te grote stad die huilde om wat geweest was en niet wist war er zou komen. Ik vond een klein hotelletje vlakbij het Skandebeg-plein, dat qua proporties meer weggeeft van een vliegveld, waar het standbeeld van onze Albaneese vrijheidsstrijder op zijn paard elk moment kon opstijgen.
Desondanks het onrustig toeterend leger van Mercedessen hield hij voet bij stuk, Skandebeg bleef als een dappere held in zijn vaderland, hoe dicht de smog ook rond hem en zijn paard cirkelde. Hier zou ik echt niet met mijn eigenste stalen ros willen fietsen, de wegen op het plein en de boulevards errond waren tijdens het fascistisch bewind van de Italianen aangelegd, het leek eeuwen te duren alvorens je aan de overkant was. Het gelaat van de oude stad was doorhen, en vervolgens door het Communisme van Hoxha, nagenoeg volledig uitgewist. Zijn markten vol bananen, raki en veel meer brengen enige verstrooiing, redelijk heftig wordt mijn denken over hoop gehaald, bergen afval vermengen zich met de modder van de hoofdstad. Als ik een fles Raki koop,en dus eerst een flinke scheut proef van de verschillende soorten, ben ik danig in de wind om mij naar nog meer afval te begeven niet ver van de spoorweg waar zigeuners in tentachtige barakken wonen. Ook al stoot zo een toestand meer af dan het aantrekt, maar ga enkel op de fonkelende ogen en vurige monden af die zich niet storen aan mijn fotograferen. Wapperende kleurrijke rokken van mooie zigeunermeisjes, ook al zit er een zwart-wit filmpke op mijn camera, ik geniet van hun schoonheid temidden van een verschrikkelijke puinhoop. Lachende Albanezen om de zigeuners op hun Afvaleiland. Ik geef hen wat sigaretten en een paar leks en voel welke wereld ik was binnegetreden wanneer ik terug op de markt loop, de raki is nog voelbaar en zeg nog een Albanese adieu wanneer ik hem passeer. Hij zal zeker smaken lieve vrienden, de brandende raki. Ik moet nu gaan, Ze sluiten hier de boel, samen met de Amerikaanse vlag al wapperend op mijn computer...
Nate e mire Slaap zacht