from Permet in the mountains
Ik wou dat je bij me was, dat we samen konden genieten hoe mooi het daarnet was in de kleine ezelsteegjes van de oude stad, ook al schreeuwen de bakstenen appartementen beneden in het dal aan de oevers van de Vjosa. De duisternis viel en de gele straatlichten deden iets bovenmenselijk, alsof dat zacht wazig licht voor even de triestesse van het land absorbeerde. Voor even dan toch, hier in het internetcafe galmt 'the world is mine' door het witte rokerige vertrek.
Morgen een tweede poging op weg naar Pogradec. Bij de koude dageraad, ijs op de plassen in de straten, ben ik naar de herders getrokken, gezellig lang houden ze je hand vast als ze je begroeten. Alleen hun honden blaften grimmig tot het galmt tegen de bergen. Het rustig gebleit van de schapen wanneer de herder praat RRRRRRR tegen zijn kudde en het monotoon geklepper van hun bellen als het fluiten van de bergwind maakte er het mooiste Albanese lied van dat ik ooit hoorde. Het woord Albanie vergeet ik bijna, hoelanger ik hier ben. Het land wordt 1 met mij, als zou mijn fiets daar een nog groter aandeel in kunnen hebben. Afhankelijk van een bus vertrek ik morgen pas richting Pogradec, tevergeefs wat gelift vandaag. Al te enthousiste chauffeurs alias Taksis wimpel je beter af. Met een ouder koppel stond ik daar voor uren, het werd weer kouder in het dal en we gaven er de brui aan. Morgen om 6 uur een bus naar Pogradec. Ik kijk er naar uit, omdat het deel tussen Korce en Pogradec, Kathy en ik met de fiets deden. Ik verlang naar de zomer, hier nu terug een beetje verder weg, gevangen tussen wondermooie besneeuwde toppen. Achter in van die toppen ligt Fraser, voer voor de Balkanisten onder ons, de geboorteplaats van Fan Noli, de goede herder van het Albanie in de jaren 20. FAN NOLI!!! schreeuwde hij het uit. Wie?
De groentehandelaar waarmee ik vanuit Fier naar Gjirokaster kon meerijden, oei oei zo ver zat ik met mijn schrijven ongeveer.
In Gjirokaster had ik deze rit goed en wel neergeschreven tot de stroom met een donderslag uitviel en ik met Roland de musliman al luciferstrijkend ons een weg baanden naar de straatkant waar we samen onder een grote paraplu in de gietende regen alsof nu echt wel alles ging vergaan richting een Turkse koffie.
Hoe ik dus in Gjirokaster terecht kwam.
Zondagmiddag in een Bar Bufe in Fier een Pilav (gekookte rijst) en een tasqebap (soep met veel vlees in). Champignons, brood en veel Raki aan de andere tafel.
Mijn Pilav werd aangesproken door het brood. Gjirokaster!!!!
Een van de rakidrinkende mannen zijn ouders woonden ergens tussen Ballsh en Tepelene, al een heel eind in de bergen op weg naar de stenen stad. Hij zou erheen gaan met zijn neef die in Suisse woont. Zalf wou hij het niet riskeren. Want the asfalt was so good, Miri had 5 jaar in Londen gewoond, en hij was zijn rijbewijs kwijt voor 6 maand. Er is overal politie controle tussen de steden. Hij bracht mij op goede weg via 1 vol putten en stoffen, Albanie.. lachten we samen, het was zondag en de zon in ons gezichten. Daar aan de rand van de stad bij de invalsweg, ik als lokaas voor de opgestelde taxis.Een eindje verderop staat er een maagdelijk witte mercedescamionet. Voor ik het weet zijn we op weg naar Gjirokaster in de bergen. Bij elke helling grolt de volgestouwde canionet alsof het zijn laatste is, een geur van patatten en ajuinen walmt over onsheen. Naarmate het landschap ruwer werd veranderden ook hun mensen, een alsmaar koudere wind sloeg tegen de voorruit. Ezeltjes en kinderen langs de kant van de weg, de mercedessen bleven de zelfde.
De groentehandelaar zong luidkeels mee de overstuurde cassetjes van musica poppulare en andere bergachtige aanverwanten. Ik was blij als een kind, ook al veranderden de heuvels in bergen, en keken norser naar ons zachte vel. Hij legde zijn hand op mijn schouder al wiebelend in de kamionet in gevaarlijke bochten, maar we wisten dat het goed was. Alleen een Raki kon het geluk nog versterken. Gezoare Gezoare sante bij
elke slok. En weg waren we, Via Tepelene, de stad van de ooit zo machtige Ali Pasja, zijn versterkte burcht lag er nu geflankeerd door een leger communistische blokken wat verloren bij, de wapperende plasticzakjes die eromheen bengelden kregen meer aandacht. Tepelene had zo ook zijn bronnen, een slok lekker zacht water in onze monden, de zon verdween uit het smalle dal samen met de rivier de Drina, die zich stortte in de Vjosa, wij haar volgend... We zouden pas Gjirokaster bereiken bij vallende duisternis, alleen een policia control hield ons nog even weg van de stenen stad. De volgestouwde camionet met prei, patatten, ajuinen en god weet wat nog allemaal. Documenta beval de agent,de moter werd stil gelegd, het laadruim geopent en de groenten werden met hun straffe lampen beschenen alsof het gestolen goederen waren. DOcumenta voor een 2de maal, hij had geen faktuur, wat moesten de boeren daarmee van wie hij het kocht, een discussie begon elsof de wetten hier nog beschreven moesten worden. Hij startte de motor en weg waren we een gesprek zonder einde. POlIcIa, een uniform en een wagen het geld beland in hun zakken van dat kostuum en zonder schaamte zal ik ze zien in de stad rakidrinkend tot hun koppen bijna ontploffen. De lichtjes van Gjirokaster verwelkomen ons.
Ik sluit even af voor een raki... neenee met de electriciteit weet ge hier maar nooit!!!
Morgen een tweede poging op weg naar Pogradec. Bij de koude dageraad, ijs op de plassen in de straten, ben ik naar de herders getrokken, gezellig lang houden ze je hand vast als ze je begroeten. Alleen hun honden blaften grimmig tot het galmt tegen de bergen. Het rustig gebleit van de schapen wanneer de herder praat RRRRRRR tegen zijn kudde en het monotoon geklepper van hun bellen als het fluiten van de bergwind maakte er het mooiste Albanese lied van dat ik ooit hoorde. Het woord Albanie vergeet ik bijna, hoelanger ik hier ben. Het land wordt 1 met mij, als zou mijn fiets daar een nog groter aandeel in kunnen hebben. Afhankelijk van een bus vertrek ik morgen pas richting Pogradec, tevergeefs wat gelift vandaag. Al te enthousiste chauffeurs alias Taksis wimpel je beter af. Met een ouder koppel stond ik daar voor uren, het werd weer kouder in het dal en we gaven er de brui aan. Morgen om 6 uur een bus naar Pogradec. Ik kijk er naar uit, omdat het deel tussen Korce en Pogradec, Kathy en ik met de fiets deden. Ik verlang naar de zomer, hier nu terug een beetje verder weg, gevangen tussen wondermooie besneeuwde toppen. Achter in van die toppen ligt Fraser, voer voor de Balkanisten onder ons, de geboorteplaats van Fan Noli, de goede herder van het Albanie in de jaren 20. FAN NOLI!!! schreeuwde hij het uit. Wie?
De groentehandelaar waarmee ik vanuit Fier naar Gjirokaster kon meerijden, oei oei zo ver zat ik met mijn schrijven ongeveer.
In Gjirokaster had ik deze rit goed en wel neergeschreven tot de stroom met een donderslag uitviel en ik met Roland de musliman al luciferstrijkend ons een weg baanden naar de straatkant waar we samen onder een grote paraplu in de gietende regen alsof nu echt wel alles ging vergaan richting een Turkse koffie.
Hoe ik dus in Gjirokaster terecht kwam.
Zondagmiddag in een Bar Bufe in Fier een Pilav (gekookte rijst) en een tasqebap (soep met veel vlees in). Champignons, brood en veel Raki aan de andere tafel.
Mijn Pilav werd aangesproken door het brood. Gjirokaster!!!!
Een van de rakidrinkende mannen zijn ouders woonden ergens tussen Ballsh en Tepelene, al een heel eind in de bergen op weg naar de stenen stad. Hij zou erheen gaan met zijn neef die in Suisse woont. Zalf wou hij het niet riskeren. Want the asfalt was so good, Miri had 5 jaar in Londen gewoond, en hij was zijn rijbewijs kwijt voor 6 maand. Er is overal politie controle tussen de steden. Hij bracht mij op goede weg via 1 vol putten en stoffen, Albanie.. lachten we samen, het was zondag en de zon in ons gezichten. Daar aan de rand van de stad bij de invalsweg, ik als lokaas voor de opgestelde taxis.Een eindje verderop staat er een maagdelijk witte mercedescamionet. Voor ik het weet zijn we op weg naar Gjirokaster in de bergen. Bij elke helling grolt de volgestouwde canionet alsof het zijn laatste is, een geur van patatten en ajuinen walmt over onsheen. Naarmate het landschap ruwer werd veranderden ook hun mensen, een alsmaar koudere wind sloeg tegen de voorruit. Ezeltjes en kinderen langs de kant van de weg, de mercedessen bleven de zelfde.
De groentehandelaar zong luidkeels mee de overstuurde cassetjes van musica poppulare en andere bergachtige aanverwanten. Ik was blij als een kind, ook al veranderden de heuvels in bergen, en keken norser naar ons zachte vel. Hij legde zijn hand op mijn schouder al wiebelend in de kamionet in gevaarlijke bochten, maar we wisten dat het goed was. Alleen een Raki kon het geluk nog versterken. Gezoare Gezoare sante bij
elke slok. En weg waren we, Via Tepelene, de stad van de ooit zo machtige Ali Pasja, zijn versterkte burcht lag er nu geflankeerd door een leger communistische blokken wat verloren bij, de wapperende plasticzakjes die eromheen bengelden kregen meer aandacht. Tepelene had zo ook zijn bronnen, een slok lekker zacht water in onze monden, de zon verdween uit het smalle dal samen met de rivier de Drina, die zich stortte in de Vjosa, wij haar volgend... We zouden pas Gjirokaster bereiken bij vallende duisternis, alleen een policia control hield ons nog even weg van de stenen stad. De volgestouwde camionet met prei, patatten, ajuinen en god weet wat nog allemaal. Documenta beval de agent,de moter werd stil gelegd, het laadruim geopent en de groenten werden met hun straffe lampen beschenen alsof het gestolen goederen waren. DOcumenta voor een 2de maal, hij had geen faktuur, wat moesten de boeren daarmee van wie hij het kocht, een discussie begon elsof de wetten hier nog beschreven moesten worden. Hij startte de motor en weg waren we een gesprek zonder einde. POlIcIa, een uniform en een wagen het geld beland in hun zakken van dat kostuum en zonder schaamte zal ik ze zien in de stad rakidrinkend tot hun koppen bijna ontploffen. De lichtjes van Gjirokaster verwelkomen ons.
Ik sluit even af voor een raki... neenee met de electriciteit weet ge hier maar nooit!!!
posted by * at 9:49 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home