Saint Marena

le Nord (sans les corons)

Het landschap op weg naar Vorfë waar de weg dood liep in de bergen

Hotel in Permet

kamion nga maqedonia

Hansbeke, 1 u 42

Alles is rustig nu, de wereld is moe.
Ik leg mijn tere vlees te slapen.
tranen.
Het is voorbij
Wiestke hier bij mij, terwijl al de Albanezen ginder allang in hun bed liggen...
Morgenochtend geen raki en putten in de weg
Ik denk aan hen ginder zonder licht
Ik voel hen in het duister
Slaapwel

Wordt vervolgd.
Zo gauw ik kan jullie allemaal!!!!!

The last balkan nightkiss))) )) )

Vandaag zal ik in Belgenland arriveren, langzaam dringt tot mij door wanneer ik deze woorden typ. Hoe mijn lijf vol Balkanbloed, nog zal nazinderen in fucking Flanders.
Daarnet nog "Tanjiraca" (a grilled Serbian meatdish)op het terras van Dragans'appartement overlooking de Donau aan de rand van Belgrade, Samen met Andrija,Ilona,Mira,Biljana and Ivana en... Slivovic. Straks Airport Charleroi, het landen zal pijn doen, Al deze lieve mensen van Agron met de smokkelmercedes uit St-Niklaas en mijn eerste Albanese nacht bij Ledas'ouders,Nezim en Rasim uit Durres over het Albanese bergland van Miri,Marena,Ramadan,Roland en zovele anderen tot hier bij Andrija in Belgrado en verder tot bij jullie lieve vrienden.
Ik kom NU!!!!!

Back in Београд

Deze nacht rond half 1 zijn we aangekomen in Belgrado, na een door erosie geteisterde treinrit, die om half 3 vanuit Podgorica alias Titograd was begonnen.
In mijn coupe vol Bosnische mannen, voelde ik mijn opweg zijn naar huis, hoe veel dichter deze mensen stonden bij mijn thuisland dan de Albanezen.
Een van de mannen was 12 jaar terug vanuit Tuzla, waar de oorlog heel erg had gewoed,naar Belgrado verhuisd. Ik vroeg hem (Thy Ristic) als hij Jasmien Horozic, vanop onze Gentse Academie kende, hij kende de familie. we lachten om dat en werden triestig om de oorlog. Het was alsof ik al terug thuis was hier. Hoe de dingen hier al iets meer op de dingen van thuis geleken.
Reeds bij het treinstation van Podgorica voelde ik de rust die een beetje was teruggekeerd en hoe ik de Albanese tumult had geruild voor een relatieve Montenegrijnse stilte, die meer dan deugd deed. Mijn oren suisden en het was even wennen maar evenzeer welkom deze leegte in het treinstation te aanhoren.
Nog meer was het een gelukkig weerzien van mijn Servische vriend Andrija in de hoofdstad van het voormalig Joegoslavie. Laten we voor even Albanie vergeten, hier in Servie, stelde Andrijas moeder voor.
Maar ik kan moeilijk al die lieve mensen die ik ginder mocht ontmoeten zomaar uit mijn gedachten bannen. Bahkims twee broers,Ramadan en ... brachten mij gisterenochtend vanuit Koplik naar de grens met Montenegro, een omhelzing voor hun broer die ze voor 8 jaar niet hadden gezien, die ze mij toebedeelden. De 5 liter raki is veilig in Servie geraakt, hopelijk tot in Belgenland!!!!
Groeten en warmte zoals ik hem hier thuis bij Andrija mag ontvangen stuur ik door naar jullie.
Het is echt niet eerlijk dat Andrija die zo graag naar de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix was gekomen, door onze ambassade wordt geweigerd. Hoe een rotsysteem, zulke goede mensen met een groot hart en een nog groter verlangen hen het leven zuur maakt. Hoe ik maar al te goed besef welk geluk ik heb met mijn Belgisch paspoort.
Ik hoop echt dat Andrija ooit deze (velo)droom kan waarmaken anders..
Ik ga er nu geen boek aan wijden, maar we gaan, ik en hem, al fietsend de stad in Nu!!!!
Love from Koen

vorvrf-Hier liep de weg ten einde in de bergen...

Deze morgen kon ik dan toch mijn pompend rennershart dan toch een beetje ophalen.
Samen met de zoon van Familie hyka, Briken, reden we naar het dorpje waar de familie zo een 10tal jaar geleden vertokken is richting de stad Shkodra. Briken had iets van onzen ijzeren Briek, we scheerden te samen over asfalt, veel putten tot de weg eindigde in 1 vol rotsige stenen, waar we onze fietsen achterlieten en langs dit bergbaantje het idyllisch halfverlaten dorpje tegen de bergflank bereikten.
We liepen langs het kerkhof, waar Briken zijn grootvaders graf kuste. Hun huis lang aan de rand van de dorp dat we via een met doornen overgroeit pad bereikten. Uit de met bloemenbeschilderde koffer haalden we grootmoeders geborduurde kousen corap leshit, op zijn Albanees. Meisjes haalden de was binnen al dragend op hun hoofd, terwijl Briken in een boom klauterde, alsof hij zijn jeugd herbeleefde. Hij zou zijn dorp nooit vergeten. Maar een iddylische plaats in niet genoeg om te leven dus trokken ze met gans de familie naar de stad.
Ik hier, met Dashi aan mijn zijde, nu reeds een beetje met mijn hoofd naar Belgenland gericht.
In de vooravond, gingen we samen met xhemalije en Dashi naar Bashkims Broers, in een dorp tussen Koplik en Shkodra.Xhemalije haar zus is getrouwd met Bashkim, die met zijn gezin in de Gentse Leon De Smetlaan woont. Morgen zal ik ginder mijn laatste Albanese nacht beleven om met 1 van de broers vrijdagmorgen, het land te verlaten.
Ik zal het missen, het Albanie van mijn dromen, al is dit vanuit het standpunt van een reiziger natuurlijk. Hun Gastvrijheid waar ik gulzig van proefde was ongelooflijk zoet. Ik wil huilen als een kind om het goede dat ze mij hier gaven...
Nate e mire shok Belge, voor een laatste maal vanuit het ongeloofelijke land van de Albanezen. Gezoare. De Raki is onderweg!!!!

KIRAS - niet ver van gent...

Voor de laatste maal werd ik dus gisteren overgeleverd aan een andere familie.
Met de scooter van Pellumbs broer Doni reden we al spartelend gelijk twee vissen, met een gezwollen rugzak vol boeken uit het communistisch tijdperk, beelden vanover gans het land, raki uit Tirane, en andere souvenirs, richting de moskee van Kiras ,een buitenwijk bij het meer van Shkodra. Hier had ik afgesproken met Dashi die voor 5 jaar in Gent woont en Hollandiest spreekt. Zo zo we spreken, ik gebroken Albanees, gij iets gelijmder Vlaams, al moet ik goed luisteren. Aangekomen bij het laatste huis van de straat, dat door enkele drassige graslanden en bunkers van het meer verwijderd is. Mijn laatste familie is de schoonfamilie van Dash die in een groot huis wonen, niet het enigste in de straat, vanuit Gent wordt hun rijkdom hier wat opgetrokken, in stenen muren omgezet, die later huizen zullen worden. Bij kaarslicht doe ik mijn intrede, grootmoeders met witte kapjes, kinderen met mandjes vol bonbons, mannen die sigareten aanprijzen. Een groot bord vol vlees, olijven komkommers en frieten komt een weinig later. Ik kan hier vrij zijn, als thuis...
Ook al ben ik hier maar even van de stad verwijderd ik voel hoe de vrouwen hier meer dan ooit, ten dienste van hun mannen leven. Ik kan hier nu weinig aan veranderen, het slechts jullie berichten. Maar ik ben een man dus ik stel het goed, hoe ik mij al te gauw in deze situatie positioneer...
Mire pafshum
Koen