BERAT met respect deel 2

Nieuwsgierig stelden ze vragen over belgie en mijn beeld van Albanie.
IK vertelde dat ik in het rijkste land, maar in het meest vervuilde land van Europa leefden, ze begrepen mijn punt. Ik kom hier als enkeling weinig veranderen. Al was het een leuke ervaring hier zomaar in een vreemde klas te worden gedropt en dan nog op de plaats van de leraar, die nu ginder een cafeetje aan het drinken was.
Ik nam enkele foto's terwijl ze deden alsof ze diep in hun boeken verzonken waren. Ze hadden 3 uur Engels en moesten zelf enkele oefeningen invullen, om 1 uur waren de lessen reeds gedaan. Anders in den Belgiek. Ook zo wanneer ik weg ging en toen besefte hoe ver ik van huis was. Aan hun kledij en het nieuwe lokaal had ik niet het gevoel in het armste land van Europa te zijn. Ik verliet het lokaal en iedereen stelde zich plots recht om mij een Mire Pafshim , een Albanese Adieu, te wensen. Dit respect dat zij voor mij toonden, zo hier als doodvreemde duif te waren binnengevalen, raakte mij diep. En buiten des winters als het regent dan zijn de paadjs diep, langzaam kwam de zon vanachter de wolken en verscheen tegelijkertijd de berg Tommori, Onbereikbaar mooi als morgen, Ik hoop op een betere toekomst voor hen.
Vrienden tot ziens
Koen