ARRIVO DURRAZO part 3 (we zijn er!!!)

En toen we aanmeerden begon de heksenketel...
Agron hielp enkele autos, die zelf niet meer genoeg kracht hadden, uit het ruim te trekken. Zo ook Maliq zijn Ford. Op de oever van harde beton stonden verschillende politiemannen een beetje orde in de chaos te brengen, tevergeefs. Blaffende honden, een geldwisselaar en de vreemde sfeer (alsof Europa wel een heel klein beetje ver weg leek te zijn) overstemde alles, ik liet begaan.. Hier waren we dan in het donkere woud. Het regende zacht. Agron deed teken in te stapppen en onze vriend Maliq werd nu verder getrokken richting havendouane. Een lange rij auto stond te wachten en het touw werd losgemaakt. Al duwend aan Maliq zijn kapotte ford met mijn ene hand en mijn paspoort in de andere hand kruisen we de douanepost. Welkom in Albanie, een meer gekamoufleerde aankomst kon ik mij niet voorstellen, al was dat nu ook niet echt nodig, het was geen oorlog. Toch het was heimelijk zoals ik het wou, de tumult van land tot in mijn tenen.
En ik die dacht dat we met een grote mercedes tot hier waren gekomem... Die auto was blijkbaar in een mum verkocht denk ik. Ik kon instappen bij Agron en een donkere vriend van hem in een mastodont van een zilverkleurige Mercedes. Leidas Papa was reeds opkomst, na een telefoontje. In een nieuw restaurant van stad dronken we een koffie, de laatste met Agron, Maliq was blijkbaar in de tumult achtergebleven. Een weinig later kwam Nesim, Leidas vader. Ik werd dus overgeleverd van Agron aan Nesim, als iets waar zorg moest voren gedragen worden.De gast als heiligdom werd hier bevestigd. Ik omhelzde spontaan mijn eerste Albaneese reiskompaan,twee in Albanie, met spijt om het afscheid maar toch meer met vreugde om het gepaseerde plezier. Falamindeirit!!! Om nooit te vergeten.